مسئله حق شرط بیشتر در مورد «معاهدات همه جانبه »مطرح می شودزیرا «هدف از تنظیم بسیاری از معاهدات کنوانسیون ها «همه جانبه» تدوین مقررات واحد و یک نواخت بین المللی است لذا برای وصول به این هدف ضروری است که کشور های بیشتری به یک معاهده ملحق شوند و عضویت آنرا به پذیرند به همین جهت، نه تنها عضویت این گونه معاهدات معمولاًبرای همه کشورها مفتوح است،بلکه در اکثر موارد این حق برای کشور های متعاهدثالثی که بعداً مایلاً بدان ملحق شوند با شروط قیودی و تکالیف مندرج در کنوانسیون را به پذیرند .
پیش از این در مورد شرایط ماهوی و مادی تحقق حق شرط توضیح دادیم،کلیه ی آن شرایط در واقع در مورد معاهدات همه جانبه اعمال می شود در واقع کنوانسیون وین در صدر تسهیل الحاق و تصویب کشور های شرط کنند ه ای در معاهدات است همچنین برای تامین منظور اخیر ، بند 5 ماده 20 مقرر می دارد که: سکوت اطراف یک معاهده نسبت به شروط یک کشور شرط کننده پس از گذشت 12 ماه ،به منظور قابل قبول بودن آن شروط خواهد بود اصل بر این است که شروط قید شده مغایر موضوع و هدف معاهده نباشد، اما این مغایرت نیز ،ممکن به دلیل عدم نظارت عینی و اجباری رعایت نشود و در نهایت امر، باید اذعان داشت که تشخیص انفرادی دولت ها ،قابل قبول بودن حق شط را تعیین می کند.
پیشنهاد ویژه دانلود هزاران تحقیق و مقاله حقوقی