در تاریخ اسلام بین حکومت اسلامی و سایر دول و امم معاهده هایی به نامها مهادنه و یا موادعه منعقد و مرسوم گردیده نوعی معاهده تلقی می شود که با امضاء آن آثار حقوقی ایجاد میگردد. در حقوق اسلام معاهده به معنای وسیع کلمه بکار رفته است . به نحوی که توافق با یک قبیله یه بعضی از طوایف و اقوام به عنوان معاهده معتبر و لازم تلقی می شود ، بنابراین معاهدات در اسلام مشمول قواعد بین المللی تعریف شده در حقوق بین المللی غربی و معاصر نمی گردد . در دین اسلام معاهدات بین المللی مشروع بوده ، زیرا انعقاد آنها راه و وسیله ای است برای تحقق اهداف عالیه اسلام بنابراین امام و پیشوای مسلمین می تواند با غیر مسلمین موافقتنامه هائی را چنانچه صلاح دین و امت باشد و یا موجب تالیف قلوب آنها به سمت مسلمین گردد ، منعقد نماید .
قرآن مجید در سوره های توبه ، آیه 7 و نساء آیه 90 و انفال آیه 61 انعقاد معاهده با حکومتهای غیر اسلامی را مجاز شمرده است . از آنجائیکه معاهدات عبارت از قراردادهایی هستند که بین دو یا چند تبعه حقوق بین الملل منعقد شده تا بعضی از آثار حقوقی تولید نمایند ، چه در یک سند و چند سند متصل به هم لذا اسنادی یا قراردادهائیکه یک طرف آن تابع مستقیم حقوق بین الملل نباشد ، معاهده نخواهد بود مانند: قراردادهای منعقده با اقوام غیر متمدن یا طوایف بومی – سند ازدواج اعضای خانواده سلطنتی – موافقتنامه های منعقد بین کشورها و اشخاص خارجی اعم از حقیقی یا حقوقی
پیشنهاد ویژه دانلود هزاران تحقیق و مقاله حقوقی