عنصر معنوی (قصد نامشروع)
در قسمت آخر از بند 1 م 7 اساسنامه آمده که مرتکب باید علم به حمله داشته باشد اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی در تعریف خود تأیید می نماید که در عین حال که ضرورتی ندارد متهم مسئول حمله سراسری علیه جمعیت غیرنظامی می‌باشد، دست کم باید از جمله آگاه بوده باشد. برخی از ناظرین اعتقاد داشتند که چنین اطلاعی لازم نیست. از نظر آنها تنها مانع صلاحیتی، وجود حمله بر ضد جمعیت غیرنظمی است و هنگامی که این مانع بر طرف شد متهم را حتی اگر از حمله سراسری بی‌خبر باشد میتوان به جرم جنایت علیه بشریت محکوم کرد. با وجود این، به نظر می‌رسد رهیافتی که در کنفرانس رم اتخاذ گردید با اصول بنیادین حقوق کیفری سازگارتر است. وظیفه دادستان در زمینه اثبات وجود همه عنصر جرائم از جمله عنص معنوی را ریسمان طلایی حقوق کیفری خوانده‌اند. ارتباط با یک حملة سازمان یافته یا گسترده، عنصر ضروری و اصلی‌ای است که یک جرم «معمولی» را به پایه شدیدترین جرائم شناخته شده بر ضد بشریت می‌رساند هنگام محکوم کردن فردی از بایت ارتکاب این شدیدترین جرم بین المللی، اگر شخصی واقعاً از این عنصر اصلی و مرکزی اطلاعی نداشته باشد. اصل کافی نبودن صرف عنصر مادی و لزوم همراه بدن آن با عنصر معنوی نقض می شود. و انگهی وظیفه اثبات همة عناصر ذهنی، زحمت نامتناسبی برای دادستان ایجاد نمی کند. با توجه به رسوایی گریز ناپذیر هر حملة سازمان یافته یا گسترده بر ضد جمعیت غیر نظامی، به دشواری میتوان وضعیتی را تصور کرد که در آن شخص بتواند (مثلاً) مرتکب قتل به عنوان بخشی از چنین حمله‌ای شود و به راستی مدعی گردد که کاملاً از این حمله ناآگاه بوده است. با وجود این اگر چنین حالتی پیش آید، متهم قصد نامشورع برای ارتکاب قتل داشته، اما برای جرائم جدی‌تری مانند جرم علیه بشریت، چنین قصدی نداشته است.[1]