تعریف ایراد عدم صلاحیت ذاتی:
در صفحات قبل ، صلاحیت ذاتی تعریف و خصوصیات آن بررسی شد. بنابراین براساس تعریف صلاحیت ذاتی می توان بیان داشت که هر گاه دادگاه از این حیث فاقد صلاحیت ذاتی باشد، در نتیجه دعوا نیز دارای ایراد است و چنانچه این ایراد توسط اصحاب دعوا طرح شود و یا مورد توجه قاضی قرار گیرد ممکن است منتهی به صدور قرار عدم صلاحیت گردد.
بندم دوم – ایراد عدم صلاحیت ذاتی در کدامیک از مقاطع و مراحل دادرسی قابل طرح است؟
طبق قاعده کلی مندرج در ماده 87 قانون آیین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور مدنی ، ایرادات و اعتراضات باید تا پایان اولین جلسه دادرسی بعمل آید مگر اینکه سبب ایراد، متعاقباً حادث شود. بنابراین در نگاه اول ممکن است به نظر رسد که ایراد عدم صلاحیت ذاتی نیز همچون سایر ایرادات باید حداکثر تا پایان اولین جلسه دادرسی بعمل آید در حالیکه این موضوع صحیح نمی باشد زیرا در یک دسته بندی ایرادات به دو دسته آمره و غیر آمره تقسیم بندی می شوند. آثار این تقسیم بندی متعدد می باشد و به طور اجمال می توان گفت که ایراداتی که مربوط به قواعد آمره می باشند، تأثیر مهمی بر جریان دادرسی دارند و عدم رعایت آنها به طور قطع موجب صدور آرای مخدوش و ظالمانه از دادگاه می گردد بنابراین طرح چنین ایراداتی در هر مرحله و مقطع از دادرسی امکانپذیر است و هر یک از طرفین دعوا و یا قاضی رسیدگی کننده جهت طرح ایراد مجاز می باشند و بعلاوه عدم رفع چنین ایراداتی از موجبات نقض آرای محاکم می باشد حتی اگر طرفین دعوا در مرحله بدوی و یا لایحة تجدیدنظرخواهی به این موضوع اشاره نکرده باشند. در خصوص ایراد عدم صلاحیت ذاتی نیز باید توجه داشت که این ایراد در زمرة ایرادات مربوط به قواعد آمره است و عدم رفع آن از جریان دادرسی به طور قطع موجب صدور آراء ظالمانه و تضییع حقوق طرفین دعوا خواهد شد. بنابراین طرح این ایراد در هر یک از مقاطع دادرسی اعم از جلسه اول ، دوم و … تا قبل از صدور رأی و یا در هر یک از مراحل دادرسی اعم از بدوی، واخواهی و تجدیدنظر امکانپذیر است و بنابراین مشمول مواد 87 و 90 قانون آیین دادرسی مدنی نمی گردد. بنابراین هر گاه ایراد مزبور در جلسه ای غیر از جلسه اول دادرسی طرح شود دادگاه مکلف است همراه با ماهیت دعوا نسبت به آن رأی دهد.
پیشنهاد ویژه دانلود هزاران تحقیق و مقاله حقوقی